رمان هاریکا اثر صبا تهرانی

صدایی اومد:
-هاریکا.
با تعجب به اطراف نگاه کردم.
-هاریکا چرا اونجایی؟
به دنبال صدا میگشتم و به دختری که دست تکون میداد، زل زدم.
تک خنده‌ای کرد و گفت:
-هاریکا بیا دیگه، چرا رفتی اونجا؟
چشمام پر شد، اون دخترک من بود!
دخترکی که خیلی وقت بود دلم واسه یک لحظه دیدنش تنگ شده بود.
کسی که وقتی مردنش رو دیدم، از ته دل زجه میزدم و یک تیکه از روحم رفته
بود.
دستم رو گرفت و تو چشمام زل زد:
-خوبی؟ چته؟
با بغض زمزمه کردم:
-خو… خودتی؟
با تعجب نگاهم کرد، اما من از درد و گریه دستش رو فشردم و با زانو روی زمین
سقوط کردم.
نگران نگاهم کرد:
-هاریکا… خوبی دختر؟ اینجوری نکن ، چی شده؟
هقهقی کردم و با دردی که تو وجودم بود اسمش رو صدا زدم.
این صحنه رو یادم اومد. من و رکسانا همینجا، کنار همین خیابون بودیم.