رمان بزرگ‌زاده متواری نویسنده ماها کیازاده

رهام با تاسف سری تکان داد و با ابروهای در هم پیچیده گفت:
– بی‌حیا… پسره‌ی از راه به در شده. چه کسی این چیزا رو به تو یاد می‌ده؟ بگو تا دمار از روزگارش در بیارم. مردک نه شرم می‌کنه نه حیا راست‌راست توی چشمای ما نگاه می‌کنه و می‌گه… .
آبتین بلند خندید و بین حرفش پرید:
– رهام مگه من چی گفتم؟
رامیار با ناراحتی ساختگی آهی کشید و گفت:
– آخ گفتی… پیر شدیم و هیچ‌ک.س حاضر نشد با ما ازدواج کنه. حالا این مرد هم نمی‌ذاره یکم توی رویاهای دست نیافتنی با پری‌های دریایی‌مون غوطه‌ور بشیم.
آبتین لبخندی زد و ادامه داد:
– داشتم می‌گفتم، یک‌دفعه ترسیدم و از آب بیرون اومدم که یک دختر دیدم.
رهام هنگ کرده به او نگریست، رامیار نیز با صدایی بلند شروع به خندیدن کرد به طوری که اشک از چشمانش سرازیر شد و در همان حال گفت:
– بر پدرت لعنت شیطان صفت. ما فکر می‌کردیم همه‌ی سخنانت زاده‌ی تخیلات مشکل‌دارت هست و ظاهرت این‌قدر پلیده نگو که جناب ظاهر و باطن یک رنگن. حالا چه کسی بود؟
با لودگی چشمانش را گرد کرد و ادامه داد:
– نکنه پری‌دریایی بود؟
آبتین ابروهایش را به هم پیوند زد و زمزمه کرد:
– تا از نظر شما پری چی باشه.
مکثی کرد و با حالتی گنگ لبش را گزید و گفت:
– شاهدخت بود.
و بعد نگاهی به چهره متعجب‌شان کرد.