فهرست برترین کتاب های اگزیستانسیالیسم

اگزیستانسیالیسم یا هستی گرایی، اصطلاحی است که برای طبقه بندی آثار فیلسوفان مشخصی از اواخر سدهٔ نوزدهم و اوایل سدهٔ بیستم به کار برده می شود که با وجود تفاوت های مکتبی عمیق، در این باور مشترک اند که اندیشیدن فلسفی با موضوع انسان آغاز می شود و نه صرفا اندیشیدن موضوعی. در هستی گرایی، نقطه ی آغاز فرد به وسیله ی آن چه نگرش به هستی یا احساس عدم تعلق و گمگشتگی در مواجهه با دنیای به ظاهر بی معنی و پوچ خوانده شده، مشخص می شود. طبق باور اگزیستانسیالیست ها، زندگی بی معناست مگر این که خود شخص به آن معنا دهد

مکتب اگزیستانسیالیسم (وجودگرایی یا اصالت وجود) به طور کلی از فلسفه نشات گرفته شده است؛ بنابر همین رگه‌های مکتب (فلسفه) را در بسیاری از آثار کهن و معاصر، می‌توان مشاهده کرد. این مکتب، بیشتر مکتبی فلسفی است تا ادبی اما اغلب نویسندگان آن، فلسفه را از هنر و ادبیات جدا نمی‌دانستند. فلسفه‌ی اگزیستانسیالسم نیز توسط فیلسوفانی مانند نیچه، سورن کی‌یرکگور شروع و توسط هایدگر و به خصوص سارتر به اوج خود رسید، و در نهایت توسط افرادی مانند اروین دی یالوم، تا زمان حال، ادامه یافته است. اگزیستانسیالیسم بعد از اتمام جنگ‌جهانی دوم در فرانسه به طور کلی جای سورئالیسم را گرفت و تاثیر جنگ‌جهانی دوم بر گسترش و رواج این مکتب را، نمی‌توان نادیده گرفت.

اگزیستانسیالیسم ایده‌ی تسلط جهان بر نحوه‌ی زندگی انسان را رد می‌کند. به طور خیلی خلاصه و ساده مکتب اگزیستانسیالیسم در این جمله‌ی معروف از سارتر خلاصه می‌شود: ((وجود مقدّم بر ماهیت است.)) این عبارت چنین می‌گوید که انسان ویژگی‌های فطری ندارد و ماهیت‌ هر شخص از قیاس شباهت‌های او با سایر آدم‌ها بدست نمی‌آید؛ بلکه تنها از راه اعمال آن شخص ساخته می‌شود و بنابراین، هر فرد مسئول ماهیت (اعمال) خودش است. این مکتب بر پایه‌ی آزادی و مسئولیت انسان شکل گرفته است، چون هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند اعمالش از اشخاص دیگر ناشی شده است.